De burgemeester van Maassluis is in een column kritisch op de gemeenteraadsleden van Maassluis. Daarnaast is hij kritisch op zichzelf in wat hij beter had kunnen doen.
De column gaat over de eerste twee raadsvergaderingen van de nieuwe burgemeester in Maassluis. De twee raadsvergaderingen stonden volgens burgemeester Rensen ‘bol van de interrupties en moties’.
De column van de burgemeester:
Woordkarig
“Woordkarig”. Een prachtig woord. Johan Remkes beschreef zichzelf zo in een interview toen hem zijn imago van “stug” werd voorgehouden. Hij ontving onlangs de Macchiavelli-prijs als uitblinker in de publieke communicatie. Volgens de jury verstaat hij de kunst van het verbinden, door te “weten wanneer je moet praten, moet luisteren en wanneer je moet zwijgen”. Een terechte onderscheiding, want deze ervaren bestuurder wist de laatste jaren heel wat brandjes met zijn nuchterheid te blussen.
Raadsvergaderingen
Woordkarigheid zou ik niet meteen vereenzelvigen met onze raadsleden, zeg ik na het voorzitten van de mijn eerste twee raadsvergaderingen. Twee vergaderingen die ondanks de spreektijdbeperkingen veel langer duurden dan gepland omdat ze bol stonden van de interrupties en moties. Het viel me op hoeveel behoefte er was bij alle fracties om het woord te voeren. Dat gebeurde dan ook in hoge mate. Het haast onvermijdelijke gevolg was dat men elkaar ging herhalen.
Goed debat
Je kunt je afvragen of de geïnteresseerde kijker die via het scherm thuis mee zit te kijken, hierdoor wel geboeid blijft. De raadsleden reageerden veel op elkaar, namen elkaar voortdurend de maat en leken wel met een wedstrijdje bezig over wie de beste was. Dat is wat anders dan een goed debat met elkaar voeren. Want bij een goed debat horen argumenten die de essentie raken van de kwestie waar het om gaat. Door elkaar eindeloos te interrumperen, raakte die essentie al snel verloren.
Gemiste kans
Het meest duidelijk was dat in de extra raadsvergadering van 30 mei over het faillissement van de onderneming die de veerpontdienst tussen Maassluis en Rozenburg onderhield. Het zoveelste debacle in dit dossier dat al zoveel dieptepunten kent.
Een uitgelezen kans dus om als gemeenteraad in die extra-raadsvergadering een stevig gemeenschappelijk standpunt in te nemen en gezamenlijk de verantwoordelijke partijen – onderneming én provincie – op hun verantwoordelijkheid te wijzen. En om op te komen voor de belangen van de dubbel gedupeerde gebruikers van de veerpont en de zonder werk en inkomen zittende medewerkers. Door het onderlinge gekissebis kwam dat unanieme, krachtige geluid er niet. Een gemiste kans derhalve.
Spreken en zwijgen
Ook als voorzitter heb ik gefaald, omdat ik de vergadering te veel ruimte gaf en te weinig naar een gezamenlijk standpunt wist te leiden. Dat moet ook beter. Dat een raadslid na afloop boos op mij was, omdat ik hem op een gegeven moment, na talloze interrupties en spreekbeurten, het woord ontnam, tekent wel de sfeer van de avond. Het eigen spreken was blijkbaar belangrijker dan het resultaat. Weten wanneer je moet spreken en weten wanneer je moet zwijgen, het is niet iedereen gegeven. Een mooi onderwerp om met de raadsfracties de dialoog hierover nog eens aan te gaan.
